“Ik zit hier niet voor mn plezier”
“Commentaar? Doe het lekker zelf”
“Duurt te lang”
“Lekker belangrijk”
“Is het al vrijdag?”
“Ik moet helemaal niks”
“Zwaar leven”
“Laat me maar even met rust”
Anne heeft het zwaar en mokt wat af. Alles is teveel en niets is meer goed genoeg. Ze klaagt veel in haar dagelijkse doen en laten. Ze is negatief ingesteld. Haar mok is altijd halfleeg ipv halfvol. Maar wat er feitelijk aan de hand is, is dat ze toch elke keer haar eigen mok vult met mokken.
Anne verzamelt al haar gedachten, gebeurtenissen, situaties, gevoelens, frustraties etc in haar mok. Ze drinkt ze niet op, ze blijft ze maar in haar mok stoppen. Ze blijft maar boos, gefrustreerd, negatief, tegendraads. Niets maar dan ook niets is goed. Ze vertelt anderen dat ze het altijd te druk heeft, dat haar werk nooit afkomt, dat het leven maar zwaar is, dat ze ruzie heeft met “wie niet”. Anne draagt een last met zich mee en die last heet “mok”.
Anne wil al die negatieve uitlatingen, gedachten, gevoelens etc helemaal niet en ze weert het van zich af. Ze stopt het weg en duwt het van haar af. Niet aan denken, gewoon doorgaan, blok je mok en stoppen met klagen. Ze blijft het maar wegstoppen als een struisvogel met z’n kop in een mok. Net zolang tot dat ie verzuipt. Anne verzuipt in haar eigen kwelling en komt niet meer uit haar mok(ken).
Anne heeft niet geleerd dat door het wegduwen, het negeren van al haar gedachten, gevoelens en problemen dat ze de mok blijft vullen met negatieve shit.
Ze blijft maar mokken.
Soms is dat fijn hè, dat mokken, want daarmee krijg je aandacht van anderen. In het begin zijn mensen meelevend en lief voor je maar op den duur worden ze het geklaag zat en vinden ze je vervelend. Maar Anne denkt….negatieve aandacht is ook aandacht.
Op een dag trekt Anne die struisvogel met z'n kop uit de mok en zij bekijkt de mok eens van dichtbij. Dat wegduwen helpt niet, want haar problemen blijven er maar in ronddwalen. Ze bekijkt de mok eens goed van binnen en van buiten. De mok voelt niet meer zo zwaar aan en ze kan nu echt eens goed kijken wat ze in de mok heeft gestopt. Ze neemt hier de tijd voor en ze merkt dat haar last lichter wordt. Sommige dingen die in de mok zijn gestopt, zijn niet meer zo relevant en kunnen eruit.
Zij merkt dat de mok warm aanvoelt en ze pakt m met twee handen vast en houdt de mok dichtbij haar. Alsof ze haar handen warmt op een koude winterdag.
Ze kijkt eens goed naar de ellende in de mok en ze gaat langzaam accepteren dat wat er in de mok zit prima is. Haar gedachten, gevoelens, problemen enzovoort. Dat wegduwen en mokken heeft niet geholpen, maar het dichtbij houden geeft haar andere inzichten.
Je kunt blijven mokken en je problemen en gedachten wegstoppen en het ver van je afduwen. Je mok gevuld met al je ellende, met gestrekt arm van je afhouden, hou je niet lang vol. Je arm verzuurt en de mok wordt zwaarder en zwaarder. Tot op een dag dat je beseft dat je het niet meer volhoudt op deze manier. Het gaat niet meer en je accepteert dat je de mok dichtbij je vast moet gaan houden en je je problemen en gedachten omarmt. Dan pas zul je zien dat er verlichting komt.
Sommige situaties kun je niet veranderen, gedachten kun je niet altijd veranderen, maar je hebt altijd een keuze hoe je ermee om wilt gaan. Blijven mokken in je mok? Verdrinken in je ellende? Of omarmen en accepteren dat het soms is zoals het is en het niet je hele dag laten bepalen.
Kies maar.....Blijf jij mokken?
Liefs Gaby